معرفی و بررسی کتاب : آیا خدا مرده است؟!

 نوشته : هوشنگ معین زاده

 در فصلنامه کاوه شماره    

  از : دکتر محمد عاصمی

آیا خدا مرده است؟!

هر دم از این باغ بری می رسد    تازه تـر از تـازه تری می رسد

از باغ اندیشه ها و خیالهای هوشنگ معین زاده، هر چند یکبار گُلی تازه و گیاهی تازه می روید و این درخت پر ثمر را همچنان سودای میوه دادن، بر پای نگاه می دارد که صد بهار در آستین دارد و امید که این بهاران بی خزان باشند.این سپاهی درد آشنا که دین و دولت بهم آمدند و شمشیر او و یارانش را،«ناخوانده یک سرود»

در دستهای دو گانه مردان شکستند، از قلم، شمشیری ساخت دو دَم و سرودها سر داد به هزاران دَم که فقیهان سیه کاررا از بنیاد بلرزاند و زمانه را به دگرسان بگرداند.

 پس از کتاب های «خیام و آن دروغ دلاویز!»، در«آنسوی سراب»، در«کمدی خدایان» (هفت خوان آخرت) و در«پیامبران خرد در پیکار با تاریکی هزاره ها» و این یکی نوشته ی آزاده ای از ایرانیان در بند ملایان....

اینک دسته گل دماغ پرور تازه ای عرضه کرده است به نام «آیا خدا مرده است؟!» پرسش کهن که همیشه تازه است.....

یکبار نیچه، فیلسوف بزرگ آلمان، خدا را کُشت و بار دیگر کارل مارکس فیلسوف دیگری آنهم از آلمان، خدا را در دست های کار و زحمت کاشت و پیش از همه، مولوی بزرگ ما، خدا را نه در ملکوت اعلا و نه در افلاک که در خاک و در قلب خویش یافت:

نگه کردم اندر دل خویشتن      در آنجاش دیدم دگر جا نبود

و اینک هوشنگ معین زاده بر اساس شیوه ی خاص نگارش خود بر این پرسش بی پاسخ نظر انداخته است و کتابی شیرین و دلپذیر پرداخته است که مانند همه ی کارهای او خواندنی است. او در این کتاب می پرسد:

- آیا تک خدایی آخرین مرحله تحول فکری بشر است یا اینکه باید از این مرحله نیز بگذرد؟

- آیا بی خدایی، یعنی مرحله ای که بشر اندیشمند راه خود را از آنجا شروع کرده است، مقصد نهایی است؟و هنر او در این است که می کوشد برای پرسش های قرن ها و دوران ها، پاسخی ساده بیابد و در واقع اندیشه ای « نو» را آغاز نهد که حافظ وار می داند:

گفتگوهاست در این راه که جان بگدازد

هر کسی عربده ی این که مبین آن که مپرس

بی گمان در باره ی کتاب تازه ی دوست عزیزمان هوشنگ معین زاده، حرف ها خواهیم داشت.

با آرزوی موفقیت های بیشتر برای او و خواندن کتاب های تازه ای از این سپاهی قلمزن که با تقدیم این کتاب به یاران دیر و دورش، به افسران، درجه داران و سربازان و همقطارانش، حق صحبت قدیم را نگه داشت.